Bende Bolivia
Blijf op de hoogte en volg Manon
17 December 2014 | Ecuador, Quito
Hello hello,
daar zijn we weer hoor!
Op het moment van schrijven zijn we alweer op de helft van onze reis aanbeland en met het vliegtuig in Ecuador aangekomen....
En dat is een mooi moment om jullie even op de hoogte te stellen van al onze belevenissen sinds de vorige keer :) Helaas geen fotos, aangezien deze laptop de sd kaartjes niet pakt. Helaas, denken we er een keer aan, maken we er tijd voor, werkt de electronische aparatuur niet mee. Ach ja, je kan ook niet alles hebben!
De laatste keer waren we in Sucre, een heel leuke, gemoedelijke stad. Ik kan vertellen dat de dinosaurussenvoetstappen enorm interessant waren. Het parkje was super mooi, met levensgrote nagemaakte (uiteraard...) dinosaurussen, erg leuk om ze in ,real life, te zien. En vervolgens naar de cementbouwput waar de wand te vinden was waar de voetstappen liepen. Het was stiekem toch best leuk ;)
Bij vertrek vanuit het hotel zelfs een (welliswaar Spaanstalige, dus dit is een grove inschatting van de betekenis) oprechte droevige ode aan ons van de schoonmaakdame dat we weggingen en werkelijkwaar door de eigenaar uitgezwaaid worden tot aan het einde van de straat.
Vervolgens naar Copacabana, wat niet zo bruisend is als de naam doet vermoeden, maar goed dient als startdorpje voor Lake Titicaca, het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. het meer is enorm, zo groot als eenderde van Nederland geloof ik. We hadden de beste kamer van het dorp, met eigen balkonnetje in de zon, met uitzicht op het meer, en, het mooist van alles, een echte rieten boot in de kamer. Wij vragen ons nog steeds af wat dat voor doel heeft, maar goed. Na een nachtje bevriezen (het is nogal hoog, dus nogal koud s nachts en natuurlijk geen verwarming) met het bootje naar Isla del Sol voor twee nachtjes. Hier aangekomen met onze bepakking de trappen beklommen naar een hostel. Waar niemand bleek te zijn. Toen we beter keken, bleek de halve haven, restaurantjes en hotels uitgestorven te zijn. Gelukkig twee nederlanders gezien uit de bus, die in een hotel sliepen dat wel open was. Dit lag op een enomr mooi plekje, met terrasje erbij, super blauw water, bergen op de achtergrond, ezeltjes die rondlopen, echt super, o, en zon, wat ook heel lekker was. Aan de praat geraakt met de Thijmen en Nicole, en met zijn allen onze plannen om het eiland rond te lopen (veels te vermoeiend) laten varen, en gewoon de hele dag op ons super mooie terras te zitten! (En limonada, en vooruit een biertje te drinken), waarbij we later nog vergezeld werden door twee zwitsers, wat wel jammer was, want toen moesten we weer engels spreken ;) S middags hun uitgezwaaid en de berg beklommen voor de zonsondergang. Het was een helse klim, drie kwartier omhoog via trappen op 4000 meter hoogte, maar goed, het uitzicht bij de zonsondergang..... Was bewolkt. Goed. Alsnog was het mooi ;)
Toen... La Paz! Wat een stad... La Paz ligt erg hoog, 2800 meter tot 4700 meter, aangezien het in een krater ligt. En die is tot de nok toe volgebouwd met huizen. En allemaal van baksteen. Als je aankomt in La Paz is het uitzicht van al die huizen in de vallei echt super mooi! En van dichtbij, als je in de stad zelf bent, enorm lelijk! Het is echt een spuuglelijke stad. Het is een beetje alsof ze in het begin vergeten zijn dat ze ook mooie gebouwen konden bouwen... Dus maar cultuur gaan snuiven en een trip gedaan naar de ruines van de incas. Ik kan vertellen, de schooluitjes naar de opgravingen in Keulen vroeger waren zelfs nog interessanter. Maar gelukkig was de gids erg enthousiast, truien werden omgetoverd tot hoeden, hij kroop over de grond om weet ik veel wat uit te beelden, en waag het niet om hem tegen te spreken. Zijn optreden maakte veel goed (alhoewel we niet echt veel begrepen van wat hij over wilde brengen, maar ja, dat is een bijzaak).
Toennnnnnn.... Tja, ik weet niet hoeveel punten hierna nog komen, dus kan helaas niet zeggen dat het het een na laatste punt is. Dus grijp ik terug op de toens....
De Death Road!!!! Je hebt vlak bij La Paz The Most Dangerous Road In The World!!!! En ja, die gingen wij fietsen... Van tevoren nog even snel een verklaring moeten tekeken dat bij een ongeval of dood ze niet aansprakelijk waren. Mmm. Dat geeft vertrouwen ;) Maar, als we het overleefden, kregen we een TSHIRT. Wauw.
Ik (Manon, Niels uiteraard niet) vond het best spannend van tevoren, aangezien ik niet al teveel fan ben van afgronden enzo, maar goed. En het was fantastisch!!! Misschien wel het gaafste wat we gedaan hebben tot nu toe. Het voelt zo enorm als je op je fietsje tussen de enorme bergen en jungle naar beneden gaat met een enorme vaart (Niels dan). Je begint op 4700 meter waar geen bomen zijn, eigenlijk niks, en een paar uur later (en een paar remblokjes later) kom je uit in de jungle op 1200 meter. Niet te bevatten dat verschil. Het eerste uur ga je over de geasfalteerde weg, wat nog niet de echte death road is. Dus de mannen, ik was helaas het enige meisje van ons gezelschap van vier, gingen in een rotvaart naar beneden, wat super cool was. Ik ging ook best redelijk, maar heb iets meer gezien van de natuur, laten we het zo maar zeggen ;) Vervolgens politiecontrole, een stukje nog met de auto, want dat was te gevaarlijk, en vervolgens sta je aan het begin van de death road. Die is dus niet geasfalteerd, sporadisch voorzien van vangrails en heel goed voorzien van afgronden van zon 600 meter. Maar aangezien het spoor zo breed is dat er autos kunnen rijden en je zelf bepaald hoe hard je gaat, was het niet zo eng, alleen maar heel erg mooi! En onderweg nog wat watervallen waar je doorheen mag fietsen, kortom, super gaaf!
Vervolgens niet terug gegaan naar La Paz, maar in uitgestorven Coroico gebleven. Het was lekker weer, super zwembad, super temperatuur, muffe kamer, en 3 gasten in het hele hotel. Maar gelukkig waren daaronder Bauke en Elise, twee andere nederlanders. En tja, dan ben je een beetje gedoemd tot elkaar. Dus uiteindelijk maar zes avonden samen vertoefd, zowel in Coroico als in La paz. En heerlijk genoten van de lunch en diner door hen verzorgd. Verder naast aan het zwembad liggen (wat nogal veel van onze tijd in beslag nam) naar de dierenopvang geweest, waar mensen door het hek lopen ipv de dieren, was leuk om te zien. Voornamelijk apen, vogels en schilpadden hadden ze. De dag erna geprobeerd om een fiets te huren om naar de waterval te gaan. Je kon die in het hotel huren, maar nee, daarvoor moesten we naar het dorp. Dus helemaal daarnaartoe gegaan. Kon alleen bij een kantoortje. Dus wij daarnaartoe. Staan acht fietsen op een rij. Wij vriendelijk vragen of we een fiets mogen huren. maar... Pff, ach, puf. Nee. Dat kan echt niet vandaag. Morgen zou misschien wel kunnen. Maar vandaag. Nee. Daar kunnen ze echt niet aan beginnen. Typisch Bolivia ;) Net zoals dat het vrij onmogelijk is om drinken en eten te bestellen, en dat ze alles hebben. Dat is vrij uitzonderlijk. En dan is het na tien minuten, wie had de kip met saus? Nee. Die hebben we niet. (Let hierbij op, de sorry komt niet voor hierbij );) Maar over het algemeen is het eten gelukkig wel echt lekker, super mals eten, mmm....
Nou, dan komen we al bijna tot het einde, weer terug naar La Paz gegaan, omdat we hiervandaan vlogen. Dus nogmaals de Jack Daniels Steak gegeten in de Smokeys Pipe. Dat heet niet voor niks zo, aangezien ze de kok met pan met steak aan tafel komt, de ober een halve fles Jack Daniels erover heen gooit en vervolgens in de fik steekt. En Lekker !!!!!!!!! O, en naar het cholitas wrestling geweest, een waar spectakel. gevechten zo nep als ik weet niet wat, dat een van de twee al klaar staat om de ander op te vangen uit de lucht, maar wel grappig om te zien. En het laatste gevecht was met een sjamaan of iets dergelijks, en die dacht, mm, wat kan ik meenemen voor wat extra sfeer? O, een afgehakte, echte, met hersenen en al er nog in, lamakop! Gadverdamme. En natuurlijk ging die daarmee gooien (!), zowel tig keer op de grond, als het publiek in, en kusjes geven aan degene die de sjamaan had overmeesterd, echt gadverdamme. Maar goed, het blijft Bolivia, dus dat kan. Evenals iemand op het podium in de fik steken (al dan niet expres, daar zijn we nog niet over uit, aangezien hij achter de schermen aan het creperen was en hinkelen), en vervolgens brandend en al over het hekje het publiek in springen. Was blij dat wij aan de andere kant zaten...
Nou, dat was het wel, nu dus aangekomen in Quito, waar we morgen nog blijven en dan waarschijnlijk de jungle ingaan!
En natuurlijk ook deze keer een gedichtje:
vind je arnhem een lelijke stad?
dan heb je la paz nog nooit gehad
bolivia is vaak s nachts erg koud
gelukkig zijn de huizen soms van steen en niet van hout
de natuur is wel best wel mooi
apen wonen er vaak niet in een kooi
ecuador is ook op een berg
maar dat is niet zo erg
want ze hebben ook jungle en strand
ecuador is best een veelzijdig land
Liefs Niels en Manon
daar zijn we weer hoor!
Op het moment van schrijven zijn we alweer op de helft van onze reis aanbeland en met het vliegtuig in Ecuador aangekomen....
En dat is een mooi moment om jullie even op de hoogte te stellen van al onze belevenissen sinds de vorige keer :) Helaas geen fotos, aangezien deze laptop de sd kaartjes niet pakt. Helaas, denken we er een keer aan, maken we er tijd voor, werkt de electronische aparatuur niet mee. Ach ja, je kan ook niet alles hebben!
De laatste keer waren we in Sucre, een heel leuke, gemoedelijke stad. Ik kan vertellen dat de dinosaurussenvoetstappen enorm interessant waren. Het parkje was super mooi, met levensgrote nagemaakte (uiteraard...) dinosaurussen, erg leuk om ze in ,real life, te zien. En vervolgens naar de cementbouwput waar de wand te vinden was waar de voetstappen liepen. Het was stiekem toch best leuk ;)
Bij vertrek vanuit het hotel zelfs een (welliswaar Spaanstalige, dus dit is een grove inschatting van de betekenis) oprechte droevige ode aan ons van de schoonmaakdame dat we weggingen en werkelijkwaar door de eigenaar uitgezwaaid worden tot aan het einde van de straat.
Vervolgens naar Copacabana, wat niet zo bruisend is als de naam doet vermoeden, maar goed dient als startdorpje voor Lake Titicaca, het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. het meer is enorm, zo groot als eenderde van Nederland geloof ik. We hadden de beste kamer van het dorp, met eigen balkonnetje in de zon, met uitzicht op het meer, en, het mooist van alles, een echte rieten boot in de kamer. Wij vragen ons nog steeds af wat dat voor doel heeft, maar goed. Na een nachtje bevriezen (het is nogal hoog, dus nogal koud s nachts en natuurlijk geen verwarming) met het bootje naar Isla del Sol voor twee nachtjes. Hier aangekomen met onze bepakking de trappen beklommen naar een hostel. Waar niemand bleek te zijn. Toen we beter keken, bleek de halve haven, restaurantjes en hotels uitgestorven te zijn. Gelukkig twee nederlanders gezien uit de bus, die in een hotel sliepen dat wel open was. Dit lag op een enomr mooi plekje, met terrasje erbij, super blauw water, bergen op de achtergrond, ezeltjes die rondlopen, echt super, o, en zon, wat ook heel lekker was. Aan de praat geraakt met de Thijmen en Nicole, en met zijn allen onze plannen om het eiland rond te lopen (veels te vermoeiend) laten varen, en gewoon de hele dag op ons super mooie terras te zitten! (En limonada, en vooruit een biertje te drinken), waarbij we later nog vergezeld werden door twee zwitsers, wat wel jammer was, want toen moesten we weer engels spreken ;) S middags hun uitgezwaaid en de berg beklommen voor de zonsondergang. Het was een helse klim, drie kwartier omhoog via trappen op 4000 meter hoogte, maar goed, het uitzicht bij de zonsondergang..... Was bewolkt. Goed. Alsnog was het mooi ;)
Toen... La Paz! Wat een stad... La Paz ligt erg hoog, 2800 meter tot 4700 meter, aangezien het in een krater ligt. En die is tot de nok toe volgebouwd met huizen. En allemaal van baksteen. Als je aankomt in La Paz is het uitzicht van al die huizen in de vallei echt super mooi! En van dichtbij, als je in de stad zelf bent, enorm lelijk! Het is echt een spuuglelijke stad. Het is een beetje alsof ze in het begin vergeten zijn dat ze ook mooie gebouwen konden bouwen... Dus maar cultuur gaan snuiven en een trip gedaan naar de ruines van de incas. Ik kan vertellen, de schooluitjes naar de opgravingen in Keulen vroeger waren zelfs nog interessanter. Maar gelukkig was de gids erg enthousiast, truien werden omgetoverd tot hoeden, hij kroop over de grond om weet ik veel wat uit te beelden, en waag het niet om hem tegen te spreken. Zijn optreden maakte veel goed (alhoewel we niet echt veel begrepen van wat hij over wilde brengen, maar ja, dat is een bijzaak).
Toennnnnnn.... Tja, ik weet niet hoeveel punten hierna nog komen, dus kan helaas niet zeggen dat het het een na laatste punt is. Dus grijp ik terug op de toens....
De Death Road!!!! Je hebt vlak bij La Paz The Most Dangerous Road In The World!!!! En ja, die gingen wij fietsen... Van tevoren nog even snel een verklaring moeten tekeken dat bij een ongeval of dood ze niet aansprakelijk waren. Mmm. Dat geeft vertrouwen ;) Maar, als we het overleefden, kregen we een TSHIRT. Wauw.
Ik (Manon, Niels uiteraard niet) vond het best spannend van tevoren, aangezien ik niet al teveel fan ben van afgronden enzo, maar goed. En het was fantastisch!!! Misschien wel het gaafste wat we gedaan hebben tot nu toe. Het voelt zo enorm als je op je fietsje tussen de enorme bergen en jungle naar beneden gaat met een enorme vaart (Niels dan). Je begint op 4700 meter waar geen bomen zijn, eigenlijk niks, en een paar uur later (en een paar remblokjes later) kom je uit in de jungle op 1200 meter. Niet te bevatten dat verschil. Het eerste uur ga je over de geasfalteerde weg, wat nog niet de echte death road is. Dus de mannen, ik was helaas het enige meisje van ons gezelschap van vier, gingen in een rotvaart naar beneden, wat super cool was. Ik ging ook best redelijk, maar heb iets meer gezien van de natuur, laten we het zo maar zeggen ;) Vervolgens politiecontrole, een stukje nog met de auto, want dat was te gevaarlijk, en vervolgens sta je aan het begin van de death road. Die is dus niet geasfalteerd, sporadisch voorzien van vangrails en heel goed voorzien van afgronden van zon 600 meter. Maar aangezien het spoor zo breed is dat er autos kunnen rijden en je zelf bepaald hoe hard je gaat, was het niet zo eng, alleen maar heel erg mooi! En onderweg nog wat watervallen waar je doorheen mag fietsen, kortom, super gaaf!
Vervolgens niet terug gegaan naar La Paz, maar in uitgestorven Coroico gebleven. Het was lekker weer, super zwembad, super temperatuur, muffe kamer, en 3 gasten in het hele hotel. Maar gelukkig waren daaronder Bauke en Elise, twee andere nederlanders. En tja, dan ben je een beetje gedoemd tot elkaar. Dus uiteindelijk maar zes avonden samen vertoefd, zowel in Coroico als in La paz. En heerlijk genoten van de lunch en diner door hen verzorgd. Verder naast aan het zwembad liggen (wat nogal veel van onze tijd in beslag nam) naar de dierenopvang geweest, waar mensen door het hek lopen ipv de dieren, was leuk om te zien. Voornamelijk apen, vogels en schilpadden hadden ze. De dag erna geprobeerd om een fiets te huren om naar de waterval te gaan. Je kon die in het hotel huren, maar nee, daarvoor moesten we naar het dorp. Dus helemaal daarnaartoe gegaan. Kon alleen bij een kantoortje. Dus wij daarnaartoe. Staan acht fietsen op een rij. Wij vriendelijk vragen of we een fiets mogen huren. maar... Pff, ach, puf. Nee. Dat kan echt niet vandaag. Morgen zou misschien wel kunnen. Maar vandaag. Nee. Daar kunnen ze echt niet aan beginnen. Typisch Bolivia ;) Net zoals dat het vrij onmogelijk is om drinken en eten te bestellen, en dat ze alles hebben. Dat is vrij uitzonderlijk. En dan is het na tien minuten, wie had de kip met saus? Nee. Die hebben we niet. (Let hierbij op, de sorry komt niet voor hierbij );) Maar over het algemeen is het eten gelukkig wel echt lekker, super mals eten, mmm....
Nou, dan komen we al bijna tot het einde, weer terug naar La Paz gegaan, omdat we hiervandaan vlogen. Dus nogmaals de Jack Daniels Steak gegeten in de Smokeys Pipe. Dat heet niet voor niks zo, aangezien ze de kok met pan met steak aan tafel komt, de ober een halve fles Jack Daniels erover heen gooit en vervolgens in de fik steekt. En Lekker !!!!!!!!! O, en naar het cholitas wrestling geweest, een waar spectakel. gevechten zo nep als ik weet niet wat, dat een van de twee al klaar staat om de ander op te vangen uit de lucht, maar wel grappig om te zien. En het laatste gevecht was met een sjamaan of iets dergelijks, en die dacht, mm, wat kan ik meenemen voor wat extra sfeer? O, een afgehakte, echte, met hersenen en al er nog in, lamakop! Gadverdamme. En natuurlijk ging die daarmee gooien (!), zowel tig keer op de grond, als het publiek in, en kusjes geven aan degene die de sjamaan had overmeesterd, echt gadverdamme. Maar goed, het blijft Bolivia, dus dat kan. Evenals iemand op het podium in de fik steken (al dan niet expres, daar zijn we nog niet over uit, aangezien hij achter de schermen aan het creperen was en hinkelen), en vervolgens brandend en al over het hekje het publiek in springen. Was blij dat wij aan de andere kant zaten...
Nou, dat was het wel, nu dus aangekomen in Quito, waar we morgen nog blijven en dan waarschijnlijk de jungle ingaan!
En natuurlijk ook deze keer een gedichtje:
vind je arnhem een lelijke stad?
dan heb je la paz nog nooit gehad
bolivia is vaak s nachts erg koud
gelukkig zijn de huizen soms van steen en niet van hout
de natuur is wel best wel mooi
apen wonen er vaak niet in een kooi
ecuador is ook op een berg
maar dat is niet zo erg
want ze hebben ook jungle en strand
ecuador is best een veelzijdig land
Liefs Niels en Manon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
